Theezakje | Adéle du Plessis | Tempera Still Life

"Schets van 21 april - Theezakje", (2020). Adéle du Plessis.  Egg Tempera. 30 x 40 cm.

Original Dutch Description for "Teabag" by Art Historian Wouter Maas

We lijken te kijken naar willekeurige vormen en kleuren in dit tempera schilderij. Het onderscheid tussen licht en donker lijkt het thema te zijn. Het duurt even voor we erachter komen dat dit schilderij een heel specifiek en herkenbaar onderwerp heeft: een theezakje. De hoekige en grillige vormen van het zakje doen vermoeden dat het al een tijd geleden is dat hij is gebruikt. Aan linkerkant zien we het touwtje in een wild golvende lijn naar het labeltje lopen. Dit labeltje is vrijgelaten, we weten dus niet om wat voor thee het gaat - en ook kan dit theezakje ons geen vragen stellen. Het object werpt een diepdonkere schaduw op de lichte ondergrond. Door het gebruik van hoge pastelkleuren hierin lijkt het alsof het theezakje zich op een natuursteen bevindt, marmer misschien?

Het zwart van de schaduw van het theezakje is bij nadere beschouwing niet gewoon zwart. Koel diep blauwgrijs wordt afgewisseld met warm diepbruin. Deze kleuren wisselen elkaar ook af in het reliëf van de schaduwen in het zakje zelf. De lichte partijen van het voorwerp worden gevormd door afwisselende pastellen van bruin, groen, en hier en daar blauw. Deze pastellen komen ook terug in de lichte achtergrond. Hierdoor wordt enerzijds een geheel weergegeven, aan de andere kant lijkt het dieptewerking te willen ontkennen.

Toen ik zag dat het onderwerp van dit schilderij een uitgedroogd theezakje was, vond ik Schets van 21 april meteen een ontzettend geestig werk. Het heeft iets absurds om zo'n dagelijks voorwerp dat zijn nut heeft verloren - de thee is allang gezet - als inspiratie te nemen. Het getuigt van de scherpzinnige en gevatte geest van Adéle. Maar het werk raakt aan een diepere vraag: wat is het waard om als onderwerp in de kunst te dienen? Wat is de kunst waardig?

Natuurlijk moet deze vraag niet altijd de boventoon voeren als er gekeken wordt naar dit werk. Het blijft een werk met humor van een opmerkzame kunstenaar. Degene bij wie dit werk hangt kan dit waarderen, en deelt haar intelligentie en scherpheid. En mogelijk zet  deze schilderij dingen wel in perspectief. Van welke dagelijkse dingen zie we nog meer de schoonheid niet? 

Beschrijving kunsthistoricus - Wouter Maas

Back of Detail "Schets van 21 april - Theezakje", (2020). Adéle du Plessis.  Egg Tempera. 30 x 40 cm.

Loose translation to English

We seem to be looking at random shapes and colors in this tempera painting. The distinction between light and dark seems to be the theme. It takes a while before we discover that this painting has a very specific and recognizable subject: a tea bag. The angular and jagged shapes of the bag suggest that it has been a while since it was used. On the left we see the string running in a wildly wavy line to the label. This label has been released, so we don't know what kind of tea it is - and this tea bag can't ask us any questions either. The object casts a deep dark shadow on the light background. The use of high pastel colors makes it look as if the tea bag is on a natural stone, marble perhaps?

On closer inspection, the black of the tea bag's shadow is not simply black. Cool deep blue-gray alternates with warm deep brown. These colors also alternate in the relief of the shadows in the bag itself. The light areas of the object are formed by alternating pastels of brown, green, and here and there blue. These pastels are also reflected in the light background. On the one hand this represents a whole, on the other hand it seems to deny depth.

When I saw that the subject of this painting was a dried out tea bag, I immediately thought Sketch of April 21 was an incredibly funny work. There is something absurd about taking such an everyday object that has lost its use - the tea has long been made - as inspiration. It is a testament to Adéle's astute and quick-witted mind. But the work touches on a deeper question: what is worth serving as a subject in art? What is art worthy of?

Of course, this question should not always predominate when looking at this work. It remains a work with humor by an observant artist. The person with whom this work hangs appreciates this and shares her intelligence and sharpness. And possibly this painting does put things into perspective. What other everyday things do we not see the beauty of?

Description Art Historian - Wouter Maas

Translated - Google by Tascha Sciarone

In a Room "Schets van 21 april - Theezakje", (2020). Adéle du Plessis.  Egg Tempera. 30 x 40 cm.

Praise for Teabag by new owner (August 2023)

In Praise of a Tea Bag

Woody Allen’s famous 1979 movie Manhattan features a scene in which his alter ego visits
an art gallery stocked with typical of its day brutalist metal sculptures. Apparently, he finds
it just a bit confusing but him being him, to dispel his insecurity, he pronounces something
along the lines of ‘they exude this captivating negativity!’ (excuse my memory blunders)…
Looking at the still lifes of Adèle du Plessis something akin yet reverse comes to mind – they
exude a slightly melancholy positivity, an ambiguity of physical objects which invite
contemplation. Subject matter of some of my favourite examples are cloaked-in-tranquility
pieces of everyday existence (a tea bag, a plant, a flower in a jar) both subtle and resolute,
speaking softly yet clearly to the viewer.

The tea bag image in gouache has made me think once more: what good is art at all? Well,
pictures like these divert our thoughts from the immediate reality but then only to make us
perceive objects that echo existential themes – specimens of everyday reality as a source of
beauty ... By the same token, images like these afford us something around and through
which to connect with someone, the artist, other viewers, our deeper selves. The world may
be indifferent to us as but, again, images like these, seemingly of the mundane but
metaphorical at a closer look, will bring to mind images of childhood, the period in our lives
when even the most ordinary things, views and situations had the power to stop us in our
tracks and which later have attained the status of memories. They have put me on a
research track towards similar traditions or ways of seeing that foreground the humdrum
and that make it an intimate, privately, possibly mystique experience.

And so my deep belief is that art affords us a pleasure of relying on our instincts, playing it
by ear and letting ourselves dream into a scene, that it releases us from having to start from
a rigorous framework (art critics forgive me!), and grants us an experience of value urgently
and gratuitously, that artworks wait for us to discover them.

Adèle du Plessis’s icons of the mundane bring to my mind some of my favourite children
books’ illustrations, some of my favourite views of the garden, some of my favourite
pleasures of nature domesticated and tame like my cat, my type of nature thus … Their
spare and stark but lovely forms and dreamy colours make a statement of something that
exceeds their simple subject matters: they are a sign of gentle yet keen affirmation of life.